Welkom
|
|
Aankomst in Canterbury
Dan ga ik de trappen op naar het bovenste gedeelte van het koor, de plek waar eens de reliekschrijn van Thomas Beckett stond. Koning Henry de Tweede had na een langdurige ruzie met de Thomas uitgeroepen: “Wie helpt mij van deze oproerige priester af”? De oproerigheid bestond uit de altijd durende tegenstelling: wie heeft eigenlijk de macht over de mensen, de kerk = paus of staat = koning? Een aantal ridders vermoordden Thomas op 29 december 1170. Toen er na zijn door wonderen gebeurden, werd Canterbury een pelgrimsplaats. Henry de Achtste heeft die in zijn reformatie woede alles laten verwijderen en de kostbare versierselen ingepikt. Het enige wat nu nog rest zijn de stenen mozaïeken in de vloer. Zeer duidelijke tekenen van slijtage is er aan de afbeeldingen te zien. Slijtage ontstaan door de vele voeten van de duizenden en duizenden pelgrims die rond de sarcofaag zijn gelopen, al biddend. Op de plek waar de sarcofaag eens stond, brandt nu dag en nacht een kaars. Zo zie je maar weer dat sommige dingen toch onuitwisbaar zijn. Links van het koor in de buitenmuur zitten gebrandschilderde
ramen uit dertienhonderd waarop de oorspronkelijke sarcofaag nog is afgebeeld, zodat we vandaag de dag ons nog een idee kunnen vormen hoe die er uitzag. Het gaan over de trap met de uitgesleten treden maakt op mij een diepe indruk.
Een culturele verrassing
Dan weer verder en ik ontdek in het dorpje Barfeshstone een juweel van een Romaans kerkje, de Sint Nicolas kerk. Een pracht van een Romaans kerkje uit de 12-e eeuw, met houtsnijwerk in overvloed. De zuidelijke deur is de ingang van dit Normandische kerkje. Ik vind er houtsnijwerk met afbeeldingen van dieren, mensen, sterrenbeelden en nog veel meer. Het blijkt dus de moeite waard om eens beter te bekijken. Ik zie een aap op de rug van een geit, maar ook een aantal beelden aan beide zijden van de deur. Groteske hoofden zie ik rond de buitenkant van de kerk. Er zitten twee mensen bij, een vrouw schildert en de andere, een man tekent. Ik loop al fotograferend om het kerkje heen. Binnen ligt een verhaal wat heel verhelderend is. Met de man knoop ik een praatje aan. Over de kathedralen in Frankrijk die ook zo’n timpaan boven de ingang hebben.
Een ontmoeting onderweg
Zo bereik ik dus de Pilgrims Way camping in de buurt van Boston waar ik voor £ 5 de tent mag opzetten naast het huis. Het is de tuin met een prieeltje waar een
picknickbank in staat. Ik maak daar dankbaar gebruik van. Met de eigenaresse bespreek ik op een gegeven moment het Brexit onderwerp. Nee zij en haar man waren beslist geen voorstemmers. Je kan wel willen dat er geen buitenlanders meer het land inkomen vanwege de eventuele voedsel tekorten omdat er dan te veel inwoners is Groot-Brittannië zijn, maar wie o wie moet dan toch in vredesnaam de planten poten, de oogsten van het land af halen en de vuilniswagens bemannen? De werkeloze mensen uit bijvoorbeeld Birmingham willen hun handen niet vuil maken. Het is eigenlijk hetzelfde probleem wat ook in Nederlandse akkerbouwgebieden vinden. De anti partijen spelen er mooi weer mee. Tot zover de politiek toch maar even. Op de idyllische plek slaap ik heerlijk.
Van Hull naar Dover, via Lincoln, Cambridge en Canterbury.
Door allerlei echte Engelse dorpjes en landschappen.
